Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

mondar

Participio

mondado

Gerundio

mondando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

mondo
mondas / mondás
monda
mondamos
mondáis / mondan
mondan

Futuro simple o Futuro

mondaré
mondarás
mondará
mondaremos
mondaréis / mondarán
mondarán

Presente

monde
mondes
monde
mondemos
mondéis / monden
monden

Pretérito imperfecto o Copretérito

mondaba
mondabas
mondaba
mondábamos
mondabais / mondaban
mondaban

Condicional simple o Pospretérito

mondaría
mondarías
mondaría
mondaríamos
mondaríais / mondarían
mondarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

mondara o mondase
mondaras o mondases
mondara o mondase
mondáramos o mondásemos
mondarais o mondaseis / mondaran o mondasen
mondaran o mondasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

mondé
mondaste
mondó
mondamos
mondasteis / mondaron
mondaron

Futuro simple o Futuro

mondare
mondares
mondare
mondáremos
mondareis / mondaren
mondaren

IMPERATIVO
monda (tú) / mondá (vos)
mondad (vosotros) / monden (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE