Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

enfurtir

Participio

enfurtido

Gerundio

enfurtiendo

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

enfurto
enfurtes / enfurtís
enfurte
enfurtimos
enfurtís / enfurten
enfurten

Futuro simple o Futuro

enfurtiré
enfurtirás
enfurtirá
enfurtiremos
enfurtiréis / enfurtirán
enfurtirán

Presente

enfurta
enfurtas
enfurta
enfurtamos
enfurtáis / enfurtan
enfurtan

Pretérito imperfecto o Copretérito

enfurtía
enfurtías
enfurtía
enfurtíamos
enfurtíais / enfurtían
enfurtían

Condicional simple o Pospretérito

enfurtiría
enfurtirías
enfurtiría
enfurtiríamos
enfurtiríais / enfurtirían
enfurtirían

Pretérito imperfecto o Pretérito

enfurtiera o enfurtiese
enfurtieras o enfurtieses
enfurtiera o enfurtiese
enfurtiéramos o enfurtiésemos
enfurtierais o enfurtieseis / enfurtieran o enfurtiesen
enfurtieran o enfurtiesen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

enfurtí
enfurtiste
enfurtió
enfurtimos
enfurtisteis / enfurtieron
enfurtieron

Futuro simple o Futuro

enfurtiere
enfurtieres
enfurtiere
enfurtiéremos
enfurtiereis / enfurtieren
enfurtieren

IMPERATIVO
enfurte (tú) / enfurtí (vos)
enfurtid (vosotros) / enfurtan (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE