Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

aovillarse

Participio

aovillado

Gerundio

aovillándome, aovillándote, etc.

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

me aovillo
te aovillas / te aovillás
se aovilla
nos aovillamos
os aovilláis / se aovillan
se aovillan

Futuro simple o Futuro

me aovillaré
te aovillarás
se aovillará
nos aovillaremos
os aovillaréis / se aovillarán
se aovillarán

Presente

me aoville
te aovilles
se aoville
nos aovillemos
os aovilléis / se aovillen
se aovillen

Pretérito imperfecto o Copretérito

me aovillaba
te aovillabas
se aovillaba
nos aovillábamos
os aovillabais / se aovillaban
se aovillaban

Condicional simple o Pospretérito

me aovillaría
te aovillarías
se aovillaría
nos aovillaríamos
os aovillaríais / se aovillarían
se aovillarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

me aovillara o me aovillase
te aovillaras o te aovillases
se aovillara o se aovillase
nos aovilláramos o nos aovillásemos
os aovillarais u os aovillaseis / se aovillaran o se aovillasen
se aovillaran o se aovillasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

me aovillé
te aovillaste
se aovilló
nos aovillamos
os aovillasteis / se aovillaron
se aovillaron

Futuro simple o Futuro

me aovillare
te aovillares
se aovillare
nos aovilláremos
os aovillareis / se aovillaren
se aovillaren

IMPERATIVO
aovíllate (tú) / aovillate (vos)
aovillaos (vosotros) / aovíllense (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE