Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

mormarse

Participio

mormado

Gerundio

mormándome, mormándote, etc.

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

me mormo
te mormas / te mormás
se morma
nos mormamos
os mormáis / se morman
se morman

Futuro simple o Futuro

me mormaré
te mormarás
se mormará
nos mormaremos
os mormaréis / se mormarán
se mormarán

Presente

me morme
te mormes
se morme
nos mormemos
os morméis / se mormen
se mormen

Pretérito imperfecto o Copretérito

me mormaba
te mormabas
se mormaba
nos mormábamos
os mormabais / se mormaban
se mormaban

Condicional simple o Pospretérito

me mormaría
te mormarías
se mormaría
nos mormaríamos
os mormaríais / se mormarían
se mormarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

me mormara o me mormase
te mormaras o te mormases
se mormara o se mormase
nos mormáramos o nos mormásemos
os mormarais u os mormaseis / se mormaran o se mormasen
se mormaran o se mormasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

me mormé
te mormaste
se mormó
nos mormamos
os mormasteis / se mormaron
se mormaron

Futuro simple o Futuro

me mormare
te mormares
se mormare
nos mormáremos
os mormareis / se mormaren
se mormaren

IMPERATIVO
mórmate (tú) / mormate (vos)
mormaos (vosotros) / mórmense (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE