Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

enmantar

Participio

enmantado

Gerundio

enmantando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

enmanto
enmantas / enmantás
enmanta
enmantamos
enmantáis / enmantan
enmantan

Futuro simple o Futuro

enmantaré
enmantarás
enmantará
enmantaremos
enmantaréis / enmantarán
enmantarán

Presente

enmante
enmantes
enmante
enmantemos
enmantéis / enmanten
enmanten

Pretérito imperfecto o Copretérito

enmantaba
enmantabas
enmantaba
enmantábamos
enmantabais / enmantaban
enmantaban

Condicional simple o Pospretérito

enmantaría
enmantarías
enmantaría
enmantaríamos
enmantaríais / enmantarían
enmantarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

enmantara o enmantase
enmantaras o enmantases
enmantara o enmantase
enmantáramos o enmantásemos
enmantarais o enmantaseis / enmantaran o enmantasen
enmantaran o enmantasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

enmanté
enmantaste
enmantó
enmantamos
enmantasteis / enmantaron
enmantaron

Futuro simple o Futuro

enmantare
enmantares
enmantare
enmantáremos
enmantareis / enmantaren
enmantaren

IMPERATIVO
enmanta (tú) / enmantá (vos)
enmantad (vosotros) / enmanten (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE