Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

desafornarse

Participio

desafornado

Gerundio

desafornándome, desafornándote, etc.

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

me desaforno
te desafornas / te desafornás
se desaforna
nos desafornamos
os desafornáis / se desafornan
se desafornan

Futuro simple o Futuro

me desafornaré
te desafornarás
se desafornará
nos desafornaremos
os desafornaréis / se desafornarán
se desafornarán

Presente

me desaforne
te desafornes
se desaforne
nos desafornemos
os desafornéis / se desafornen
se desafornen

Pretérito imperfecto o Copretérito

me desafornaba
te desafornabas
se desafornaba
nos desafornábamos
os desafornabais / se desafornaban
se desafornaban

Condicional simple o Pospretérito

me desafornaría
te desafornarías
se desafornaría
nos desafornaríamos
os desafornaríais / se desafornarían
se desafornarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

me desafornara o me desafornase
te desafornaras o te desafornases
se desafornara o se desafornase
nos desafornáramos o nos desafornásemos
os desafornarais u os desafornaseis / se desafornaran o se desafornasen
se desafornaran o se desafornasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

me desaforné
te desafornaste
se desafornó
nos desafornamos
os desafornasteis / se desafornaron
se desafornaron

Futuro simple o Futuro

me desafornare
te desafornares
se desafornare
nos desafornáremos
os desafornareis / se desafornaren
se desafornaren

IMPERATIVO
desafórnate (tú) / desafornate (vos)
desafornaos (vosotros) / desafórnense (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE