Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

enrocarse

Participio

enrocado

Gerundio

enrocándome, enrocándote, etc.

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

me enroco
te enrocas / te enrocás
se enroca
nos enrocamos
os enrocáis / se enrocan
se enrocan

Futuro simple o Futuro

me enrocaré
te enrocarás
se enrocará
nos enrocaremos
os enrocaréis / se enrocarán
se enrocarán

Presente

me enroque
te enroques
se enroque
nos enroquemos
os enroquéis / se enroquen
se enroquen

Pretérito imperfecto o Copretérito

me enrocaba
te enrocabas
se enrocaba
nos enrocábamos
os enrocabais / se enrocaban
se enrocaban

Condicional simple o Pospretérito

me enrocaría
te enrocarías
se enrocaría
nos enrocaríamos
os enrocaríais / se enrocarían
se enrocarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

me enrocara o me enrocase
te enrocaras o te enrocases
se enrocara o se enrocase
nos enrocáramos o nos enrocásemos
os enrocarais u os enrocaseis / se enrocaran o se enrocasen
se enrocaran o se enrocasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

me enroqué
te enrocaste
se enrocó
nos enrocamos
os enrocasteis / se enrocaron
se enrocaron

Futuro simple o Futuro

me enrocare
te enrocares
se enrocare
nos enrocáremos
os enrocareis / se enrocaren
se enrocaren

IMPERATIVO
enrócate (tú) / enrocate (vos)
enrocaos (vosotros) / enróquense (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE