Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

constatar

Participio

constatado

Gerundio

constatando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

constato
constatas / constatás
constata
constatamos
constatáis / constatan
constatan

Futuro simple o Futuro

constataré
constatarás
constatará
constataremos
constataréis / constatarán
constatarán

Presente

constate
constates
constate
constatemos
constatéis / constaten
constaten

Pretérito imperfecto o Copretérito

constataba
constatabas
constataba
constatábamos
constatabais / constataban
constataban

Condicional simple o Pospretérito

constataría
constatarías
constataría
constataríamos
constataríais / constatarían
constatarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

constatara o constatase
constataras o constatases
constatara o constatase
constatáramos o constatásemos
constatarais o constataseis / constataran o constatasen
constataran o constatasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

constaté
constataste
constató
constatamos
constatasteis / constataron
constataron

Futuro simple o Futuro

constatare
constatares
constatare
constatáremos
constatareis / constataren
constataren

IMPERATIVO
constata (tú) / constatá (vos)
constatad (vosotros) / constaten (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE