Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

enmendar

Participio

enmendado

Gerundio

enmendando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

enmiendo
enmiendas / enmendás
enmienda
enmendamos
enmendáis / enmiendan
enmiendan

Futuro simple o Futuro

enmendaré
enmendarás
enmendará
enmendaremos
enmendaréis / enmendarán
enmendarán

Presente

enmiende
enmiendes
enmiende
enmendemos
enmendéis / enmienden
enmienden

Pretérito imperfecto o Copretérito

enmendaba
enmendabas
enmendaba
enmendábamos
enmendabais / enmendaban
enmendaban

Condicional simple o Pospretérito

enmendaría
enmendarías
enmendaría
enmendaríamos
enmendaríais / enmendarían
enmendarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

enmendara o enmendase
enmendaras o enmendases
enmendara o enmendase
enmendáramos o enmendásemos
enmendarais o enmendaseis / enmendaran o enmendasen
enmendaran o enmendasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

enmendé
enmendaste
enmendó
enmendamos
enmendasteis / enmendaron
enmendaron

Futuro simple o Futuro

enmendare
enmendares
enmendare
enmendáremos
enmendareis / enmendaren
enmendaren

IMPERATIVO
enmienda (tú) / enmendá (vos)
enmendad (vosotros) / enmienden (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE