Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

avilantarse

Participio

avilantado

Gerundio

avilantándome, avilantándote, etc.

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

me avilanto
te avilantas / te avilantás
se avilanta
nos avilantamos
os avilantáis / se avilantan
se avilantan

Futuro simple o Futuro

me avilantaré
te avilantarás
se avilantará
nos avilantaremos
os avilantaréis / se avilantarán
se avilantarán

Presente

me avilante
te avilantes
se avilante
nos avilantemos
os avilantéis / se avilanten
se avilanten

Pretérito imperfecto o Copretérito

me avilantaba
te avilantabas
se avilantaba
nos avilantábamos
os avilantabais / se avilantaban
se avilantaban

Condicional simple o Pospretérito

me avilantaría
te avilantarías
se avilantaría
nos avilantaríamos
os avilantaríais / se avilantarían
se avilantarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

me avilantara o me avilantase
te avilantaras o te avilantases
se avilantara o se avilantase
nos avilantáramos o nos avilantásemos
os avilantarais u os avilantaseis / se avilantaran o se avilantasen
se avilantaran o se avilantasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

me avilanté
te avilantaste
se avilantó
nos avilantamos
os avilantasteis / se avilantaron
se avilantaron

Futuro simple o Futuro

me avilantare
te avilantares
se avilantare
nos avilantáremos
os avilantareis / se avilantaren
se avilantaren

IMPERATIVO
avilántate (tú) / avilantate (vos)
avilantaos (vosotros) / avilántense (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE