Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

confutar

Participio

confutado

Gerundio

confutando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

confuto
confutas / confutás
confuta
confutamos
confutáis / confutan
confutan

Futuro simple o Futuro

confutaré
confutarás
confutará
confutaremos
confutaréis / confutarán
confutarán

Presente

confute
confutes
confute
confutemos
confutéis / confuten
confuten

Pretérito imperfecto o Copretérito

confutaba
confutabas
confutaba
confutábamos
confutabais / confutaban
confutaban

Condicional simple o Pospretérito

confutaría
confutarías
confutaría
confutaríamos
confutaríais / confutarían
confutarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

confutara o confutase
confutaras o confutases
confutara o confutase
confutáramos o confutásemos
confutarais o confutaseis / confutaran o confutasen
confutaran o confutasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

confuté
confutaste
confutó
confutamos
confutasteis / confutaron
confutaron

Futuro simple o Futuro

confutare
confutares
confutare
confutáremos
confutareis / confutaren
confutaren

IMPERATIVO
confuta (tú) / confutá (vos)
confutad (vosotros) / confuten (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE