Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

circunstanciar

Participio

circunstanciado

Gerundio

circunstanciando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

circunstancio
circunstancias / circunstanciás
circunstancia
circunstanciamos
circunstanciáis / circunstancian
circunstancian

Futuro simple o Futuro

circunstanciaré
circunstanciarás
circunstanciará
circunstanciaremos
circunstanciaréis / circunstanciarán
circunstanciarán

Presente

circunstancie
circunstancies
circunstancie
circunstanciemos
circunstanciéis / circunstancien
circunstancien

Pretérito imperfecto o Copretérito

circunstanciaba
circunstanciabas
circunstanciaba
circunstanciábamos
circunstanciabais / circunstanciaban
circunstanciaban

Condicional simple o Pospretérito

circunstanciaría
circunstanciarías
circunstanciaría
circunstanciaríamos
circunstanciaríais / circunstanciarían
circunstanciarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

circunstanciara o circunstanciase
circunstanciaras o circunstanciases
circunstanciara o circunstanciase
circunstanciáramos o circunstanciásemos
circunstanciarais o circunstanciaseis / circunstanciaran o circunstanciasen
circunstanciaran o circunstanciasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

circunstancié
circunstanciaste
circunstanció
circunstanciamos
circunstanciasteis / circunstanciaron
circunstanciaron

Futuro simple o Futuro

circunstanciare
circunstanciares
circunstanciare
circunstanciáremos
circunstanciareis / circunstanciaren
circunstanciaren

IMPERATIVO
circunstancia (tú) / circunstanciá (vos)
circunstanciad (vosotros) / circunstancien (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE