Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

engurruñir

Participio

engurruñido

Gerundio

engurruñendo

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

engurruño
engurruñes / engurruñís
engurruñe
engurruñimos
engurruñís / engurruñen
engurruñen

Futuro simple o Futuro

engurruñiré
engurruñirás
engurruñirá
engurruñiremos
engurruñiréis / engurruñirán
engurruñirán

Presente

engurruña
engurruñas
engurruña
engurruñamos
engurruñáis / engurruñan
engurruñan

Pretérito imperfecto o Copretérito

engurruñía
engurruñías
engurruñía
engurruñíamos
engurruñíais / engurruñían
engurruñían

Condicional simple o Pospretérito

engurruñiría
engurruñirías
engurruñiría
engurruñiríamos
engurruñiríais / engurruñirían
engurruñirían

Pretérito imperfecto o Pretérito

engurruñera o engurruñese
engurruñeras o engurruñeses
engurruñera o engurruñese
engurruñéramos o engurruñésemos
engurruñerais o engurruñeseis / engurruñeran o engurruñesen
engurruñeran o engurruñesen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

engurruñí
engurruñiste
engurruñó
engurruñimos
engurruñisteis / engurruñeron
engurruñeron

Futuro simple o Futuro

engurruñere
engurruñeres
engurruñere
engurruñéremos
engurruñereis / engurruñeren
engurruñeren

IMPERATIVO
engurruñe (tú) / engurruñí (vos)
engurruñid (vosotros) / engurruñan (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE