Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

coimear

Participio

coimeado

Gerundio

coimeando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

coimeo
coimeas / coimeás
coimea
coimeamos
coimeáis / coimean
coimean

Futuro simple o Futuro

coimearé
coimearás
coimeará
coimearemos
coimearéis / coimearán
coimearán

Presente

coimee
coimees
coimee
coimeemos
coimeéis / coimeen
coimeen

Pretérito imperfecto o Copretérito

coimeaba
coimeabas
coimeaba
coimeábamos
coimeabais / coimeaban
coimeaban

Condicional simple o Pospretérito

coimearía
coimearías
coimearía
coimearíamos
coimearíais / coimearían
coimearían

Pretérito imperfecto o Pretérito

coimeara o coimease
coimearas o coimeases
coimeara o coimease
coimeáramos o coimeásemos
coimearais o coimeaseis / coimearan o coimeasen
coimearan o coimeasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

coimeé
coimeaste
coimeó
coimeamos
coimeasteis / coimearon
coimearon

Futuro simple o Futuro

coimeare
coimeares
coimeare
coimeáremos
coimeareis / coimearen
coimearen

IMPERATIVO
coimea (tú) / coimeá (vos)
coimead (vosotros) / coimeen (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE