Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

atenebrarse

Participio

atenebrado

Gerundio

atenebrándome, atenebrándote, etc.

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

me atenebro
te atenebras / te atenebrás
se atenebra
nos atenebramos
os atenebráis / se atenebran
se atenebran

Futuro simple o Futuro

me atenebraré
te atenebrarás
se atenebrará
nos atenebraremos
os atenebraréis / se atenebrarán
se atenebrarán

Presente

me atenebre
te atenebres
se atenebre
nos atenebremos
os atenebréis / se atenebren
se atenebren

Pretérito imperfecto o Copretérito

me atenebraba
te atenebrabas
se atenebraba
nos atenebrábamos
os atenebrabais / se atenebraban
se atenebraban

Condicional simple o Pospretérito

me atenebraría
te atenebrarías
se atenebraría
nos atenebraríamos
os atenebraríais / se atenebrarían
se atenebrarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

me atenebrara o me atenebrase
te atenebraras o te atenebrases
se atenebrara o se atenebrase
nos atenebráramos o nos atenebrásemos
os atenebrarais u os atenebraseis / se atenebraran o se atenebrasen
se atenebraran o se atenebrasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

me atenebré
te atenebraste
se atenebró
nos atenebramos
os atenebrasteis / se atenebraron
se atenebraron

Futuro simple o Futuro

me atenebrare
te atenebrares
se atenebrare
nos atenebráremos
os atenebrareis / se atenebraren
se atenebraren

IMPERATIVO
atenébrate (tú) / atenebrate (vos)
atenebraos (vosotros) / atenébrense (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE