Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

mentar

Participio

mentado

Gerundio

mentando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

miento
mientas / mentás
mienta
mentamos
mentáis / mientan
mientan

Futuro simple o Futuro

mentaré
mentarás
mentará
mentaremos
mentaréis / mentarán
mentarán

Presente

miente
mientes
miente
mentemos
mentéis / mienten
mienten

Pretérito imperfecto o Copretérito

mentaba
mentabas
mentaba
mentábamos
mentabais / mentaban
mentaban

Condicional simple o Pospretérito

mentaría
mentarías
mentaría
mentaríamos
mentaríais / mentarían
mentarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

mentara o mentase
mentaras o mentases
mentara o mentase
mentáramos o mentásemos
mentarais o mentaseis / mentaran o mentasen
mentaran o mentasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

menté
mentaste
mentó
mentamos
mentasteis / mentaron
mentaron

Futuro simple o Futuro

mentare
mentares
mentare
mentáremos
mentareis / mentaren
mentaren

IMPERATIVO
mienta (tú) / mentá (vos)
mentad (vosotros) / mienten (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE