Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

infurtir

Participio

infurtido

Gerundio

infurtiendo

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

infurto
infurtes / infurtís
infurte
infurtimos
infurtís / infurten
infurten

Futuro simple o Futuro

infurtiré
infurtirás
infurtirá
infurtiremos
infurtiréis / infurtirán
infurtirán

Presente

infurta
infurtas
infurta
infurtamos
infurtáis / infurtan
infurtan

Pretérito imperfecto o Copretérito

infurtía
infurtías
infurtía
infurtíamos
infurtíais / infurtían
infurtían

Condicional simple o Pospretérito

infurtiría
infurtirías
infurtiría
infurtiríamos
infurtiríais / infurtirían
infurtirían

Pretérito imperfecto o Pretérito

infurtiera o infurtiese
infurtieras o infurtieses
infurtiera o infurtiese
infurtiéramos o infurtiésemos
infurtierais o infurtieseis / infurtieran o infurtiesen
infurtieran o infurtiesen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

infurtí
infurtiste
infurtió
infurtimos
infurtisteis / infurtieron
infurtieron

Futuro simple o Futuro

infurtiere
infurtieres
infurtiere
infurtiéremos
infurtiereis / infurtieren
infurtieren

IMPERATIVO
infurte (tú) / infurtí (vos)
infurtid (vosotros) / infurtan (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE