Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

intuir

Participio

intuido

Gerundio

intuyendo

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

intuyo
intuyes / intuís
intuye
intuimos
intuís / intuyen
intuyen

Futuro simple o Futuro

intuiré
intuirás
intuirá
intuiremos
intuiréis / intuirán
intuirán

Presente

intuya
intuyas
intuya
intuyamos
intuyáis / intuyan
intuyan

Pretérito imperfecto o Copretérito

intuía
intuías
intuía
intuíamos
intuíais / intuían
intuían

Condicional simple o Pospretérito

intuiría
intuirías
intuiría
intuiríamos
intuiríais / intuirían
intuirían

Pretérito imperfecto o Pretérito

intuyera o intuyese
intuyeras o intuyeses
intuyera o intuyese
intuyéramos o intuyésemos
intuyerais o intuyeseis / intuyeran o intuyesen
intuyeran o intuyesen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

intuí
intuiste
intuyó
intuimos
intuisteis / intuyeron
intuyeron

Futuro simple o Futuro

intuyere
intuyeres
intuyere
intuyéremos
intuyereis / intuyeren
intuyeren

IMPERATIVO
intuye (tú) / intuí (vos)
intuid (vosotros) / intuyan (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE