Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

enroñar

Participio

enroñado

Gerundio

enroñando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

enroño
enroñas / enroñás
enroña
enroñamos
enroñáis / enroñan
enroñan

Futuro simple o Futuro

enroñaré
enroñarás
enroñará
enroñaremos
enroñaréis / enroñarán
enroñarán

Presente

enroñe
enroñes
enroñe
enroñemos
enroñéis / enroñen
enroñen

Pretérito imperfecto o Copretérito

enroñaba
enroñabas
enroñaba
enroñábamos
enroñabais / enroñaban
enroñaban

Condicional simple o Pospretérito

enroñaría
enroñarías
enroñaría
enroñaríamos
enroñaríais / enroñarían
enroñarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

enroñara o enroñase
enroñaras o enroñases
enroñara o enroñase
enroñáramos o enroñásemos
enroñarais o enroñaseis / enroñaran o enroñasen
enroñaran o enroñasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

enroñé
enroñaste
enroñó
enroñamos
enroñasteis / enroñaron
enroñaron

Futuro simple o Futuro

enroñare
enroñares
enroñare
enroñáremos
enroñareis / enroñaren
enroñaren

IMPERATIVO
enroña (tú) / enroñá (vos)
enroñad (vosotros) / enroñen (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE