Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

amenorar

Participio

amenorado

Gerundio

amenorando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

amenoro
amenoras / amenorás
amenora
amenoramos
amenoráis / amenoran
amenoran

Futuro simple o Futuro

amenoraré
amenorarás
amenorará
amenoraremos
amenoraréis / amenorarán
amenorarán

Presente

amenore
amenores
amenore
amenoremos
amenoréis / amenoren
amenoren

Pretérito imperfecto o Copretérito

amenoraba
amenorabas
amenoraba
amenorábamos
amenorabais / amenoraban
amenoraban

Condicional simple o Pospretérito

amenoraría
amenorarías
amenoraría
amenoraríamos
amenoraríais / amenorarían
amenorarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

amenorara o amenorase
amenoraras o amenorases
amenorara o amenorase
amenoráramos o amenorásemos
amenorarais o amenoraseis / amenoraran o amenorasen
amenoraran o amenorasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

amenoré
amenoraste
amenoró
amenoramos
amenorasteis / amenoraron
amenoraron

Futuro simple o Futuro

amenorare
amenorares
amenorare
amenoráremos
amenorareis / amenoraren
amenoraren

IMPERATIVO
amenora (tú) / amenorá (vos)
amenorad (vosotros) / amenoren (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE