Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

aforar

Participio

aforado

Gerundio

aforando

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

afuero o aforo
afueras o aforas / aforás
afuera o afora
aforamos
aforáis / afueran o aforan
afueran o aforan

Futuro simple o Futuro

aforaré
aforarás
aforará
aforaremos
aforaréis / aforarán
aforarán

Presente

afuere o afore
afueres o afores
afuere o afore
aforemos
aforéis / afueren o aforen
afueren o aforen

Pretérito imperfecto o Copretérito

aforaba
aforabas
aforaba
aforábamos
aforabais / aforaban
aforaban

Condicional simple o Pospretérito

aforaría
aforarías
aforaría
aforaríamos
aforaríais / aforarían
aforarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

aforara o aforase
aforaras o aforases
aforara o aforase
aforáramos o aforásemos
aforarais o aforaseis / aforaran o aforasen
aforaran o aforasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

aforé
aforaste
aforó
aforamos
aforasteis / aforaron
aforaron

Futuro simple o Futuro

aforare
aforares
aforare
aforáremos
aforareis / aforaren
aforaren

IMPERATIVO
afuera o afora (tú) / aforá (vos)
aforad (vosotros) / afueren o aforen (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE