Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

enzacatarse

Participio

enzacatado

Gerundio

enzacatándome, enzacatándote, etc.

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

me enzacato
te enzacatas / te enzacatás
se enzacata
nos enzacatamos
os enzacatáis / se enzacatan
se enzacatan

Futuro simple o Futuro

me enzacataré
te enzacatarás
se enzacatará
nos enzacataremos
os enzacataréis / se enzacatarán
se enzacatarán

Presente

me enzacate
te enzacates
se enzacate
nos enzacatemos
os enzacatéis / se enzacaten
se enzacaten

Pretérito imperfecto o Copretérito

me enzacataba
te enzacatabas
se enzacataba
nos enzacatábamos
os enzacatabais / se enzacataban
se enzacataban

Condicional simple o Pospretérito

me enzacataría
te enzacatarías
se enzacataría
nos enzacataríamos
os enzacataríais / se enzacatarían
se enzacatarían

Pretérito imperfecto o Pretérito

me enzacatara o me enzacatase
te enzacataras o te enzacatases
se enzacatara o se enzacatase
nos enzacatáramos o nos enzacatásemos
os enzacatarais u os enzacataseis / se enzacataran o se enzacatasen
se enzacataran o se enzacatasen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

me enzacaté
te enzacataste
se enzacató
nos enzacatamos
os enzacatasteis / se enzacataron
se enzacataron

Futuro simple o Futuro

me enzacatare
te enzacatares
se enzacatare
nos enzacatáremos
os enzacatareis / se enzacataren
se enzacataren

IMPERATIVO
enzacátate (tú) / enzacatate (vos)
enzacataos (vosotros) / enzacátense (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE