Diccionario de la lengua española (2001)

FORMAS NO PERSONALES

Infinitivo

prelucir

Participio

prelucido

Gerundio

preluciendo

INDICATIVO
SUBJUNTIVO

Presente

preluzco
preluces / prelucís
preluce
prelucimos
prelucís / prelucen
prelucen

Futuro simple o Futuro

preluciré
prelucirás
prelucirá
preluciremos
preluciréis / prelucirán
prelucirán

Presente

preluzca
preluzcas
preluzca
preluzcamos
preluzcáis / preluzcan
preluzcan

Pretérito imperfecto o Copretérito

prelucía
prelucías
prelucía
prelucíamos
prelucíais / prelucían
prelucían

Condicional simple o Pospretérito

preluciría
prelucirías
preluciría
preluciríamos
preluciríais / prelucirían
prelucirían

Pretérito imperfecto o Pretérito

preluciera o preluciese
prelucieras o prelucieses
preluciera o preluciese
preluciéramos o preluciésemos
prelucierais o prelucieseis / prelucieran o preluciesen
prelucieran o preluciesen

Pretérito perfecto simple o Pretérito

prelucí
preluciste
prelució
prelucimos
prelucisteis / prelucieron
prelucieron

Futuro simple o Futuro

preluciere
prelucieres
preluciere
preluciéremos
preluciereis / prelucieren
prelucieren

IMPERATIVO
preluce (tú) / prelucí (vos)
prelucid (vosotros) / preluzcan (ustedes)

Diccionario de la lengua española (2001)
Real Academia Española © Todos los derechos reservados

cerrar

Buscador general de la RAE